BICHON FRISE – HISTORIA RASY
Rasa bichon frise pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego. Za jej najstarszego przodka uważa się barbeta – pochodzącego z Francji średniej wielkości wodnego psa, od którego pochodzi także pudel i maltańczyk. Według innej teorii rasy wzięły swój początek od spaniela wodnego, który swoje korzenie ma w dalekiej Persji (dzisiejszy Iran).
Barbet 1915
Wczesna nazwa rasy to barbichon, która później została skrócona do bichon. Psy te ewoluowało w cztery odrębne typy: bichon boloński, bichon maltański, bichon hawajski i bichon z Teneryfy. Współczesne bichony pochodzą prawdopodobnie od tego ostatniego. Na Teneryfę te żywe i radosne psy dostały się z hiszpańskimi marynarzami, który traktowali je jako maskotki i chętnie wymieniali na inne dobra.
W XIII w. Włochy stały się centrum światowego handlu, do włoskich portów zawijały statki z towarem z różnych stron świata i to włoscy marynarze sprowadzili bichony z powrotem na kontynent. Zainteresowała się nimi szlachta i kupcy Italii i szybko stały się ozdobami bogatych domów dzięki swojemu charakterowi i sylwetce przypominającej miniaturę lwa.
Rozkwit włoskiego renesansu wpłynął na zainteresowanie tą częścią Europy rosnącej w siłę Francji. Wraz z modą na wszystko co włoskie także bichony trafiły na francuskie dwory. Stało się to za panowania Franciszka I Walezjusza (1515-1547), którego uważa się za patrona renesansu. Popularność Bichonów wzrosła pod rządami Henryka III Walezego (1551-1589) ostatniego króla z dynastii Walezjuszów, który przez około rok był też królem Polski i zapewne przywiózł ze sobą na polski dwór także bichony. Istnieje legenda, że Henryk III nigdy nie rozstawał się z ulubionym bichonem nosząc go w koszyku. Za jego panowania powstało określenie „bichonner” co oznacza „wysztafirować się” czyli ubrać z przesadną elegancją.
Tycjan, portret Fryderyka II Gonzagi
O wielkiej popularności bichonów na europejskich dworach niech świadczy fakt, że często pojawiały się one na obrazach słynnych malarzy takich jak Tycjan, Goya, Renoir czy Joshua Reynolds.
Joshua Reynolds, księżniczka Sofia Matylda
XIX wiek to schyłek mody na bichony. Przedstawiciele tej rasy stały się psami ulicznymi. Można je było spotkać w cyrkach i na jarmarkach. Radość, która przez wieki dawały arystokracji stała się teraz udziałem prostych ludzi.
Auguste Renoir (1866)
Dramat obu wojen światowych doprowadził niemal do wyginięcia bichonów. Jednak już po I Wojnie Światowej dzięki grupie francuskich i belgijskich pasjonatów udało się odtworzyć hodowle tej rasy. Pierwszym zarejestrowanym bichonem w belgijskich księgach rodowodowych był Pitou urodzony w 1924 roku. We francuskich księgach rodowodowych pierwsza pojawiła się suczka Ida i miało to miejsce w 1934 roku.
W 1978 roku bichon a poil frise uznano za rasę francusko-belgijską. Polskie tłumaczenie „biszon kędzierzawy” nie przyjęło się w naszym kraju. Początkowo rasa była uznawana tylko we Włoszech, Francji i Belgii, ale dzięki jej popularności w Stanach Zjednoczonych rasa została uznana na całym świecie. W 1956 roku Państwo Francois Picault wyemigrowali do USA z szóstką bichonów i osiedlili się w Milwaukee w stanie Wisconsin, gdzie przyszedł na świat pierwszy miot bichonów na kontynencie amerykańskim (ojcem został Eddy White, a matką Etoile, oboje ze słynnej francuskiej hodowli Steren Vor).